Συνειδητή Δράση και Παγκόσμια Συνείδηση

Η οργή δυστυχώς δεν κάνει τίποτα, είναι η ίδια αντίδραση όπως αυτή του σκυλιού που του παίρνεις το κόκκαλο μέσα από το στόμα. Δεν αλλάζει κάτι ριζικά και ουσιαστικά.


 

Ο δρόμος της συλλογικής Επανάστασης για τον δρόμο της Ριζικής Αλλαγής δεν είναι η οργή, γιατί η οργή έχει την ρίζα της στην μηχανική αντίδραση και κατ' επέκτασιν τα ελατήρια της δράσης της είναι βαθιά υποσυνείδητα έως και ασυνείδητα. 

Αλλά αντ' αυτού η Συνειδητή δράση και η Συνειδητοποίηση, σε αντιδιαστολή με την εξαγριωμένη και άνευ κατεύθυνσης μάζα που είναι άναρχη - όχι με την έννοια ότι δεν άρχεται από κάποιον, αλλά ούτε από το εαυτό της, ούτε από ένα ιδεολογικό υπόβαθρο το οποίο την παρακινεί- προβαίνει στην δράση έναντι της αντίδρασης. 

Δρα Συνειδητά, διαδηλώνει Ειρηνικά, αντιμετωπίζει αντί να αντιδρά, σχεδιάζει αντί να αντιδρά, εφαρμόζει τα σχέδια της αντί να αντιδρά περισσότερα από κάτι το ενστικτώδες. Η Συνειδητή Δράση απαιτεί την μαζική και οργανωμένη επιμόρφωση και αναμόρφωση του λαού σε μια διδακτική ανάπτυξης μιας παναθρώπινης και παγκόσμιας Συνείδησης μέσω μιας Βασικής Εκπαίδευσης... 

Η Συνειδητή Δράση πλέον για να επιτευχθεί χρειάζεται να ξεπεραστούν οι φραγμοί της αστικοποιημένης αποξένωσης που προέκυψε από την εφήμερη ευμάρεια του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και των σύγχρονων τεχνολογιών, και να αναπτυχθεί μέσα από ομάδες Αυτογνωσίας και Κοινωνιογνωσίας αναπτύσσοντας κοινά πλαίσια μελέτης, σχεδιασμού και δράσης προς μια πιο Συνειδητή Κοινωνία και ένα Άμεσα Εφαρμόσιμο Ανθρωποκεντρικό Σοσιαλισμό.

 

Οι Δράσεις πλέον πρέπει να ξεφύγουν απο την μηχανικότητα του παρελθόντος των πρακτικών που κινούνται καθαρά μέσα σ' ένα θεωρητικό και ιστορικό πλαίσιο, και να προσφέρει Δημιουργικές λύσεις, όχι την στείρα αντίδραση σε θεωρητικό επίπεδο και μόνο. Η ιστορία δεν γράφεται απο τους νικητές γιατί η ιστορία κάνει κύκλους αντίθετα με τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις περί γραμμικού χρόνου.

Η Επαναστατικότητα των Δράσεων έγκειται στην απαγκίστρωση των φοβικών πλαισίων έναντι της εξέτασης και σύγκρισης αντικρουόμενων "φαινομενικά" θεωριών βασισμένη σ' ένα καθαρά διαλεκτικό πλαίσιο μελέτης και επιμόρφωσης, ψυχαναλυτικών κύκλων αυτογνωσίας και αυτοθεραπείας, ώστε η Επανάσταση να εξατομικευθεί.

Η Επανάσταση εξατομικεύεται με την προώθηση Πνευματικών Αρχών μέσα από την συγκριτική ανάλυση των θρησκειών και των φιλοσοφιών, της ανοχής και της κατανόησης στα διαφορετικά επίπεδα κατανόησης και αντίληψης και την προσπάθεια να γεφυρωθούν αυτά τα χάσματα επιμορφωτικά και εμπειρικά μέσω των μεθόδων της αυτογνωσίας μέσα σε συλλογικά πλαίσια μικρών ή μεγαλύτερων ομάδων που συχνοτικά ταιριάζουν περισσότερα, ενταγμένων όλων όμως κάτω από αυτό το κοινό πλαίσιο.

Η Επανάσταση είναι κάτι που αφορά το Άτομο. Ανούσια κάθε Επανάσταση που δεν έχει βάση το Πνεύμα και την Ψυχική Ανάπτυξη των Ατόμων και εν συνέχεια των Αστικών ή Αγροτικών Κοινωνιών υπό αυτό το πρίσμα. Η Επανάσταση που έχει ως ορίζοντα το Πνεύμα σχεδιάζει και θεωρεί με ορίζοντα το πνεύμα. Η επανάσταση που έχει ως βάση την ύλη σχεδιάζει και θεωρεί με βάση την ύλη. Το καθένα δίνει τα δικά του αποτελέσματα.

Η μη-βία, η αβλάβεια του Μαχάτμα Γκάντι, η Α-Χίμσα είναι αναγκαία για ένα κίνημα ριζοσπαστικό και πνευματικό που μπορεί να προωθήσει δομικές αλλαγές στην κοινωνία.

Όταν βλέπουμε τις κοινωνίες ως στατιστικούς αριθμούς και ως οικονομίες βγάζοντας απ' έξω τον ψυχικό παράγοντα και την έμφυτη στην φύση του ανθρώπου ανάγκη για Πνευματική Ανέλιξη ή αλλιώς Πνευματική Συνειδητοποίηση παραβλέπουμε τους ίδιους τους κανόνες της Φύσης πρώτα απ' όλα και του Θεού. 

Οι υλιστικές κοινωνίες οδηγούνται στον ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΟ ΥΠΝΟ, και εν συνέχεια στην αστική αποξένωση, τον καπιταλισμό, την εγωπάθεια, τους κατά συρροήν δολοφόνους, τις ψυχασθένειες σε μεγάλη κλίμακα, τις κοινωνικές αδικίες, την κρατική καταστολή, τον εκφυλισμό της μόρφωσης και του επιπέδου ζωής, το βούλιαγμα των αξιών κλπ. κλπ. κλπ. κλπ. κλπ. Ο καπιταλισμός στην πρακτική του σημερινή μορφή μας το δείχνει αυτό. 

Η επιστήμη βέβαια προοδεύει αλλά επίσης δικαιολογεί τις πολυεθνικές, δικαιολογεί πρακτικές που πολλές φορές είναι παρα φύσιν, εκλογικεύει διαδικασίες για να στηρίξει θεωρίες ακόμα σαφώς στην σφαίρα της εικασίας. Δεν εχει σημασία εάν έχει ευφυολογήσει ένα σύστημα αξιολόγησης της αντικειμενικότητας των ευρημάτων της σύμφωνα με τα κριτήρια που αυτή θέτει. Και αν υπάρχει κάποια αντικειμενικότητα ή κάποια πρόοδος, αυτή χωλαίνει από το πόσο χαμηλά είναι ο πήχης των αξιών της ζωής, στο όνομα μιας προόδου που τελικά ευνοεί όλο και πιο λίγους. Αυτό αποδεικνύεται από όποιον θα στοχαστεί με αντικειμενικό μάτι τον ρου της ιστορίας.

Οι Ινδουϊστές λένε ότι είμαστε στην εποχή Κάλι Γιούγκα, όπου οι πνευματικές αξίες διαλύονται και ο πολιτισμός εκφυλίζεται. Θα ταίριαζε αρκετά με την σημερινή μας πραγματικότητα.

Έτσι από την μία υπάρχει πόλεμος, αδικία, φτώχεια, λιμοί, δολοφονίες, εξεγέρσεις, καταστολές, τεχνητές ασθένειες, εκμετάλλευση και όλα τα κακά, και από την άλλη δεν σκεπτόμαστε τίποτα απ΄ όλα αυτά γιατί είμαστε γοητευμένοι από τον τρόπο ζωής μας, το αυτοκίνητό μας, το κομπιούτερ μας, το κινητό μας, το χαλί μας, την γάτα μας, την δουλειά μας κλπ. 

Και δεν απευθύνομαι σε εσένα που θα πεις όχι εγώ δεν είμαι σε αυτή την κατηγορία για να δικαιολογηθείς. Απευθύνομαι σε αυτούς που κατηγορείς αλλά ουσιαστικά δεν κάνεις τίποτα ουσιαστικό, κάποια δράση για να τους βοηθήσεις να ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ! Μήπως και εσύ κοιμάσαι;

Καλά μην προσβάλλεσαι... Μια ερώτηση σου έκανα, ή μάλλον ήθελα να κάνεις στον εαυτό σου. Τώρα αν την κάνεις και αν την κάνει ο καθένας είναι δικό του θέμα, σωστά; Αυτή είναι η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας την έννοια του Καθήκοντος. Απέναντι στον συνάνθρωπό του και απέναντι στο εαυτό του, αλλά κυρίως απέναντι στον Θεό και την Φύση.

Εάν αρχίσουμε να αποκτάμε Συνείδηση αυτών μπαίνουμε στον αγώνα για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Και δεν γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι με το να φοράμε ένα χαμόγελο και με το να προσπαθούμε να είμαστε ευχάριστοι όταν όλοι οι άλλοι υποφέρουν. Δεν λέω να είμαστε κακοδιάθετοι ή σοβαροφανής, αυτό είναι μια νευρωτική στάση ενός ψευτοπροσωπίου εξίσου παρόμοιο με το ψεύτικο χαμόγελο. Αλλά με αληθινή σοβαρότητα και με αίσθηση ευθύνης, παίρνοντας τον ευθύ δρόμο, τον δύσκολο δρόμο. 

Να χαμογελάμε, να ψυχαγωγούμαστε, δεν λέω, αλλά να μην νιώθουμε υποχρεωμένοι να το κάνουμε για να ευαρεστήσουμε τις κοινωνικές συναναστροφές μας και να καλυτερέψουμε την θέση μας. 

Εάν αισθανόμαστε άσχημα και άβολα σε κάποιον κύκλο πρέπει να σκεφτούμε γιατί, και πρέπει να εργαστούμε μέσα μας για να κατανοήσουμε τον εαυτό μας, γιατί αντιδρά έτσι. Εάν κατανοήσουμε αυτό θα κατανοήσουμε και τους άλλους. Γιατί εμείς νιώθουμε άβολα, όχι οι άλλοι. 

Τότε εάν το κάνουμε αυτό ίσως δούμε και τα κρυφά ελατήρια της δράσης μας και της αντίδρασης μας αλλά και τις νευρώσεις μας, τις επιθυμίες μας κλπ. 

Εάν μπούμε έτσι δυναμικά στον χώρο της Αυτογνωσίας, τότε υπάρχει μια ελπίδα για την κοινωνία, για τον πλανήτη, για την ανθρωπότητα. Ίσως αλλάξει ένα απειροελάχιστο ποσοστό η Παγκόσμια Συνείδηση, και ίσως επωφεληθεί και κάποιος άλλος από αυτή σου την αλλαγή. 

Εάν αυτοπαρατηρηθούμε και αυτοεξεταστούμε έχουμε μια ελπίδα να αυτοανακαλυφθούμε και να επαναδιαμορφώσουμε τα νέα πλαίσια των ανθρωπίνων σχέσεων, της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας, της τέχνης, της διάδοσης της πληροφορίας, της γνώσης, της θρησκείας, της επιστήμης, των εργασιακών σχέσεων, των οικονομικών σχέσεων, των σχέσεων μεταξύ χωρών και κρατών, των κοινωνιών, της οικολογίας και της πολιτικής που τα εξετάζει όλα αυτά.

Εάν δοξάζουμε απλά την ατομικότητα μέσα από ένα τελείως φιλελεύθερο πρίσμα που διαλεκτικά αιτιολογεί το αντίθετο των αξιών ως δικαίωμα εκλογικεύοντας με αυτό τον τρόπο το δικαίωμα στην παρακμή και τον εκφυλισμό, μια κοινωνία δεν μπορεί να πάει μπροστά. Οι διαδικασίες της εκλογίκευσης είναι τρομερές, και η υλιστική λογική ή διαλεκτική θέτει μέχρι και το δικαίωμα στην διαστροφή ως ανθρώπινη αξία, που μέχρι και νομοθετεί υπέρ αυτής.

Όμως ενός κακού μύρια έπονται όπως λέει και ο σοφός λαός και αυτή η ηθική κατάπτωση έχει τις ρίζες της σε άλλα κακά και άλλα κακά χειρότερα επιφυλάσσει. Δυστυχώς όμως πλέον "βρισκόμενοι στο ξόδι" όπως λέγει και ο καλλιτέχνης Αρτέμης, η αρρώστια μας τρώει ήδη το πόδι. Ελπίζω να ναι μόνο το ένα πόδι και ίσως να γλιτώσει το άλλο, γιατί ακόμα και κουτσαίνοντας ή και σερνόμενοι όσοι μπορούμε καλό είναι να ξεφεύγουμε από αυτή την κατάσταση της συλλογικής ύπνωσης και να προσπαθούμε για την ΑΦΥΠΝΙΣΗ ή την ΦΩΤΙΣΗ ή την ΧΑΡΗ όπως θέλει κανείς να το ονομάσει.

Και για να ξεφύγει κανείς από αυτή τη κατάσταση χρειάζεται τρομερή προσπάθεια και ηθεληματικούς πόνους, γιατί το κακό ριζώνει πάνω απ' όλα μέσα στην ψυχή.

Η Συνειδητή Δράση απαιτεί μια Ηθική στάση και αυτή απαιτεί μια διδασκαλία για να σμιλέψει τον άνθρωπο προς αυτή την κατεύθυνση.

ΚΔ